Wanneer ik in de bibliotheek of boekenwinkel ben, voelt het soms als een snoepjesparadijs. Het ene prentenboek voor jonge kinderen is nog mooier dan het andere. Eigenlijk is het woord ‘prentenboek’ gewoon niet goed genoeg. Ik vind het soms net hele Kunstwerken voor kleine kinderen! Prachtige teksten en creatieve plaatjes, aansluitend bij wat jonge kinderen zo graag willen ontdekken. Hoe knap is het dat sommige auteurs precies de juiste snaar weten te raken om een heel jong kind aan te spreken. Waar de Kunst zit in de eenvoud, maar dat het ook uitdaagt.

Zo ben ik helemaal weg van de boekjes van Susanne Strasser. Denk aan ‘Vos gaat een stukje rijden’ of ‘Mmm… een taart! Zij weet prachtige spelelementen te verstoppen in de boekjes. De verhaaltjes zijn al te begrijpen voor kinderen van 1 jaar, maar een peuter beleeft er net zoveel plezier mee. De verrassing zit in de meerwaarde die je kunt ontdekken als je goed kijkt. Wanneer je deze spelletjes hebt ontdekt gaan kinderen volop meedoen. Wijzen, klanken maken, zingen, bewegen… En nóg een keer, en nóg een keer. Het boekje lijkt op zo’n moment helemaal tot leven te komen.

In een van de workshops ‘Er zit muziek in mijn boek!’ was er laatst ook zo’n mooi moment. Een pedagogisch medewerker die de workshop volgde vertelde me: ‘Normaal bladeren de baby’s alleen een beetje in het boekje. Het ligt gewoon in de speelgoedmand. Eigenlijk had ik geen idee dat je er meer mee kon doen. Nu kunnen we echt de interactie aangaan. Echt samen spelen en lezen. Dit is zó leuk, ik heb er helemaal zin in!’

Heerlijk in boekjes bladeren is prachtig. Maar de interactie met elkaar aangaan en heel speels de spraakvaardigheid al vanaf het begin af aan stimuleren: dat is wat je als voorlezer kunt bieden. Wat er daarna gebeurt? Zodra de baby weer zelf in het boekje bladert hoor je de klanken terugkomen, zie je de bewegingen terugkomen. Het kind ‘leest’ al helemaal zelf en vooral: dit kleine mensje heeft superveel plezier in ‘lezen’.

Hoe mooi is dat?